Gece 3 gibi uyandım. Elim göbeğimde. Tık yok..
Sonra tekrar uyudum, sabah gün ağarmadan tekrar açtım gözümü. Yok.
Uyuyor herhalde.
Kahvaltı yaparken kesin uyanır, tepikler dedim. I ıh. Yok.
Babayı korkutmadan işe yolladık. Sonra hemen nutella kavanozunu aldım.elime, kaşık kaşık yedim.
O kadar yiyiynce midem de bulanmadı değil hani ama olsun.. Önemli olan onu hissedebilmek.
Sola yattım. Yok.
En sevdiği müzikleri açtım. Yok..
Ben de bir panik hali başladı haliyle.
En sonunda internette okuduklarımı da son demine dek denedikten sonra aradım eşimi.
Duşa girdim, çıktım, hala hareket yok.
İnsanın aklına böyle anlarda ne tür saçmalıkların gelebileceğini gayet iyi öğrenerek ağlaya ağlaya hastaneye koştuk.
O anlar ömrümden kaç yıl götürdü bilmiyorum ama... Kalp atışını ilk duyduğumda bile bu kadar ağlamamıştım!..
Oğlum...
Seni hissedebilmek için yapmadığım zibidilik, yemediğim tatlı,şeker kalmadı. Sevdiğin müzikleri de dinlettim sana. Daha olmadı internette ne bulduysam uyguladım..
En sonunda babanla koşa koşa hastaneye geldik de çok şükür duydum o minnak kalp ritmini.
Sana şu an çok kızgınım oğlum. Beni, bizi bunca paniklettiğin, korkuttuğun için. Ama bir o kadar da çok seviyorum. Zaten insan sevdiğine kızmaz mı en çok?
İyi ol tamam mı?
Sağlıkla gel, korkutma bizi bi daha.
Seni çok seviyoruz.
-30.03.2015-
Cok cok gecmis olsun canim benim.
YanıtlaSil